Door een recente uitspraak van de kantonrechter te Utrecht, blijkt een ontslagvergoeding aan een werknemer in slapend dienstverband niet altijd van toepassing. Volgens de rechtbank moet er rekening gehouden worden met de omstandigheden, zoals de medewerking van de werknemer bij het re-integratieproces.
Werkgevers zijn niet meer verplicht om salaris door te betalen aan een werknemer die al twee jaar niet in staat is te werken. Veel werkgevers wijzen de werknemer op een arbeidsongeschiktheidsuitkering (WIA), maar vergeten vervolgens het dienstverband te verbreken. Vanaf dan is er sprake van een slapend dienstverband. Voor salarisadministrateurs is het handig om te weten wanneer er nu wel of geen sprake is van een ontslagvergoeding na een slapend dienstverband.
Niet vanzelfsprekend
Wanneer via de rechterlijke macht een dienstverband wordt ontbonden, betekent dit niet automatisch dat de werkgever een ontslagvergoeding verschuldigd is aan de werknemer. Dit is alleen het geval als zich bijzondere omstandigheden voordoen. Bijvoorbeeld wanneer de werkgever verantwoordelijk kan worden gehouden voor de arbeidsongeschiktheid of wanneer de werkgever onvoldoende heeft geïnvesteerd in de re-integratie van zijn werknemer.
Jurisprudentie
De vraag over wel of geen ontslagvergoeding is aan het rollen gebracht door een uitspraak van de rechtbank te Utrecht. Een 54 jarige medewerkster had zich vanaf maart 2009 ziek gemeld bij haar werkgever. Na gebrekkige communicatie over een re-integratieplan en verergering van het ziektebeeld van de werknemer, werd in februari 2012 het slapend dienstverband ingetreden. De rechtbank achtte de inzet van de werkgever niet bekwaam genoeg betreffende de re-integratie van zijn werknemer. Desondanks was ook de medewerkster tekort geschoten. Zij toonde geen actieve medewerking aan het re-integratieproces. Doordat beide partijen steken hadden laten vallen, besloot de rechter geen ontslagvergoeding toe te kennen aan de medewerkster.
